Γεώργιος Τσαμπάς

Ο Γεώργιος Τσαμπάς γεννήθηκε στη Χίο το 1905. Γονείς του ήταν ο Δημήτρης και η Μαριόγκα Τσαμπά. Ο πατέρας του καταγόταν απο το Θολόποτάμι και η μητέρα του έμεναν στη χώρα με τον πατέρα της και την αδελφή της. Ο πατέρας του είχε εμπόριο σιδήρου και τσιμέντου στη Σμύρνη. Είχε δύο μικρότερα αδέλφια τον Μιχάλη και την Ξανθή και ζούσαν όλοι μαζί στην Ευαγγελίστρια, ευτυχισμένοι κι αγαπημένοι. Η χαρά τους ήταν ιδιαίτερη, κάθε φορά που ο πατέρας τους επέστρεφε απο τη δουλεία του στη Σμύρνη, φορτωμένος δώρα. Αλλά δυστυχώς τα ωραία πράγματα δεν κρατούν πολύ. Σε ηλικία μόλις πέντε ετών, χάνει την μητέρα του, εντελώς άδικα. Αρρωσταίνει από αμυγδαλές και ο Γερμανός χειρούργος κυριολεκτικά την έσφαξε. Τα παιδιά, ορφανά πλέον, μένουν στη χώρα με τον παππού και την αδελφή της μητέρας τους. Ο παππούς, ονόματι Βατάκης, ήταν δάσκαλος και με τη δική του θαλπωρή καθώς και τη φροντίδα της θείας, τελείωσε το δημοτικό σχολείο στην Ευαγγελίστρια και το Γυμνάσιο Αρρένων της χώρας. Μόλις μπαίνει στη Νομική Σχολή Αθηνών, έρχεται η καταστροφή της Σμύρνης. Ο πατέρας του καταστρέφεται οικονομικά και αναγκάζεται να παρακολουθεί τη Σχολή των 3Τ, ενώ συγχρόνως εργάζεται σαν ταχυδρομικός υπάλληλος. Είκοσι χρονών υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία στο ναυτικό και τελειώνοντας διορίζεται υπάλληλος στο Ταχυδρομείο της Καλαμωτής. Εδώ γνωρίζει τη γυναίκα του τη Χρυσώ Ανδριώτη, και την παντρεύται το 1930.

Αγάπησε τη γυναίκα του και το χωριό της πάρα πολύ. Γι αυτό και δεν ξανάφυγε απο το χωριό. Απόκτησαν τρία παιδιά, το Στέφανο, τη Μαρίκα και το Σιδερή. Το 1932 είναι ο πρώτος που χτίζει σπίτι στην Κώμη. Το άλλο μέρος της Καλαμωτής που επίσης λάτρεψε και όπου περνούσαν όλα τα καλοκαίρια τους.

Πρωτοστατούσε σ'όλες τις κοινωνικές και πολιτιστικές δραστηριότητες του χωριού. Στην κατοχή, λόγω της θέσης του στο ταχυδρομείο και με την πολιτική που τον διέκρινε, κατάφερε να βοηθήσει πολλούς πατριώτες από τα γύρω χωριά, να φύγουν στη Μέση Ανατολή.

Υπηρέτησε σαν Ταμίας στο Γυμνάσιο Καλαμωτής, που κτίσθηκε όπως ξέρουμε από τον ευεργέτη του χωριού τον αείμνηστο Κ.Βαμβακά και λειτούργησε τα πρώτα χρόνια σαν ημι ιδιωτικό. Υπηρέτησε το Γυμνάσιο και το χωριό από τη θέση αυτή με πολύ χαρά και βοήθησε πολλά παιδιά να συνεχίσουν τις σπουδές τους.

Όταν η Κώμη άρχισε να γίνεται κέντρο παραθερισμού για ξένους και Καλαμωτούσους, βοήθησε στο να ιδρυθεί ο Σύλλογος Φίλων της Κώμης και με την προσωπική του εργασία και το παράδειγμα του συνετέλεσε τα μέγιστα στην καθαρή εμφάνιση της παραλίας της Κώμης. Νομίζω αφ'ότου έφυγε έχουμε να δούμε τόσο καθαρή παραλία. Όλοι θυμόμαστε τον ΓιώργοΤσαμπά, να κάνει βόλτα στην παραλία, κρατώντας το μπαστουνάκι του και παρά την ηλικία του, να μαζεύει τα σκουπιδάκια και να περιφρουρεί την παραλία. Έντονα στη μνήμη όλων διατηρούνται το ζεστό χαμόγελό του και τα χαριτωμένα αστεία του. Ήταν ένας γλυκός, ευγενέστατος άνθρωπος, με την καλή κουβέντα πάντα στο στόμα του. Η ζωή τον αντάμοιψε και τον αξίωσε να παντρέψει τα παιδιά του και να καμαρώσει εγγόνια και δισέγγονα. Σε ηλικία 92 ετών, άφησε το χωριό που τόσο αγάπησε και που δεν εγκατέλειψε ποτέ. Η μόνη φορά που άφησε το χωριό ήταν το 1962, όταν έγινε Διευθυντής Ταχυδρομείου Μυτιλήνης. Δεν άντεξε όμως το χωρισμό πάνω από λίγες εβδομάδες. Παραιτήθηκε και επέστρεψε στην Καλαμωτή. Προφανώς ήξερε τι ζητούσε, σε αντίθεση με μας όλους που τόσο εύκολα εγκαταλείψαμε την Καλαμωτή αναζητώντας αλλού την ευτυχία.

Για κείνον και ευτυχώς και για πολλούς άλλους, η Καλαμωτή ήταν το κέντρο του κόσμου, το μικρό Παρίσι, που σαγίνευε και ευτυχώς ακόμη σαγινεύει, ξένους και ντόπιους. Το κοσμοπολίτικο χωριό που γνώρισε ημέρες δόξας, γλεντιών, αλλά και δοκιμασιών, που ήταν πυρήνας μόρφωσης για όλα τα Μαστιχοχώρια, μιά πραγματική Κωμόπολις των Μαστιχοχωρίων.