|
(1)
Είχα καρδιά που 'ταν μπαξές
ως είδος περιβόλι
είχε καρπούς διάφορους
και τη ζήλευαν όλοι
(3)
Κι ο έρωτας σαν τ' άκουσε
περίεργος εστάθη
ποια να 'ναι εκείνη η καρδιά
χωρίς καημούς και πάθη
(5)
Και σαν αποσυργιάνισε
και τα κλειδιά μου φέρνει
κείνη η καρδιά που χαίρονταν
ήλθε καιρός να κλαίει. |
(2)
Είχε καρπούς διάφορους
και καθαρό αέρα
είχε νερά τρεχούμενα
που τρέχαν νύκτα-μέρα
(4)
Και' γώ όπου δεν ήξερα
και τα κλειδιά του δίνω
και νοικοκύρη της καρδιάς
στα πάντα τον αφήνω.
(6)
Ω! Παναγιά βοήθησε
στις τωρινές πληγές μου
γιατί σαν τώρα που πονώ
δεν πόνεσα ποτές μου. |
